La Loba

Er dwaalt
– zo zegt men –
in de sierra Tarahumara
La Huesera, de beendervrouw

Zij zwerft doorheen bossen,
Zij zwemt in diepe rivieren,
Zij scharrelt in het zand van de woestijn.

Zij is op zoek naar de beenderen van dieren,
Zij grijpt en klauwt naar wat verloren dreigt te gaan.

Zij hamstert, zij bewaart, zij puzzelt,
bot voor bot,
het leven in wat dood is.

En wanneer zij kijkt,
naar haar gereconstrueerd creatuur,
zuigt zij de lucht in haar longen
en strekt haar gekromde brede rug.

Zij graait in haar verwilderde haren
en huilt haar lied in de nacht.

La Huesera, de beendervrouw,
zij is La Loba.
Zij is de wolf in de vrouw,
die leven zingt in wat dood is.

Onder haar rukt het vel over been,
het vet, het bloed, de ingewanden,
de pels die glanst in de nacht.

De wolvin strekt haar benen
en rent en lacht,
tot aan de horizon,
waar zij haar grijns nog een keer krult,
en weer La Loba is,
La Huesera,
die in de Sierra waakt en wacht,
en op de ziel van de ontembaren past.

​

 

(geschreven voor de voorstelling He Cometh Not, het peil zakt doorheen de vlucht (TG Bara, 2014) en geïnspireerd op: Clarissa Pinkola Estes, De ontembare vrouw. Altamira: 2009)